Po wypowiedzeniu wojny Hiszpanii 25 kwietnia 1898 r. Stany Zjednoczone dodały poprawkę Tellera, w której zapewniły, że nie będą próbowały sprawować hegemonii nad Kubą. Dwa dni później Commodore George Dewey wypłynął z Hongkongu z Emilio Aguinaldo na pokładzie. Walki rozpoczęły się na Filipinach w bitwie pod Zatoką Manilską 1 maja, gdzie komandor George Dewey podobno wykrzyknął: „Możesz strzelać, kiedy będziesz gotowy, Gridley”, a hiszpańska flota pod dowództwem kontradmirała Patricio Montojo została zniszczona. Jednak Dewey nie miał wystarczającej siły roboczej, aby zdobyć Manilę, więc partyzanci Aguinaldo utrzymywali swoje operacje do czasu przybycia 15 000 żołnierzy amerykańskich pod koniec lipca. Po drodze krążownik Charleston zatrzymał się na Guam i przyjął kapitulację od swojego hiszpańskiego gubernatora, który nie wiedział, że jego naród jest w stanie wojny. Chociaż protokół pokojowy został podpisany przez obie strony wojujące 12 sierpnia, komandor Dewey i generał dywizji Wesley Merritt, dowódca wojsk armii, zaatakowali Manilę już następnego dnia, nieświadomi, że ogłoszono pokój.
Pod koniec kwietnia Andrew Summers Rowan nawiązał kontakt z kubańskim generałem Calixto Garcíą, który dostarczył mu mapy, dane wywiadowcze i grupę oficerów rebeliantów w celu koordynowania wysiłków USA na wyspie. Amerykańska Eskadra Północnoatlantycka opuściła Key West i udała się na Kubę 22 kwietnia po przerażającej wiadomości, że hiszpańska flota macierzysta dowodzona przez admirała Pascuala Cerverę opuściła Kadyks i wkroczyła do Santiago, prześlizgując się przez amerykańskie statki dowodzone przez Williama T. Sampsona i Winfielda Scotta Schleya. Przybyli na Kubę pod koniec maja.
Wojna faktycznie zaczęła się dla Stanów Zjednoczonych na Kubie w czerwcu, kiedy piechota morska zdobyła Zatokę Guantánamo i 17 000 żołnierzy wylądowało w Siboney i Daiquirí, na wschód od Santiago de Cuba, drugiego co do wielkości miasta na wyspie. W tym czasie wojska hiszpańskie stacjonujące na wyspie obejmowały 150 000 regularnych i 40 000 nieregularnych i ochotników, podczas gdy rebelianci na Kubie liczyli aż 50 000. Całkowita siła armii amerykańskiej w tamtym czasie wynosiła 26 000, co wymagało uchwalenia Ustawy o mobilizacji z 22 kwietnia, która zezwalała na armię składającą się początkowo z 125 000 ochotników (później wzrosła do 200 000) i regularnej armii liczącej 65 000. 22 czerwca wojska amerykańskie wylądowały w Daiquiri, gdzie dołączył do nich Calixto García i około 5000 rewolucjonistów.
Wojska amerykańskie zaatakowały wzgórza San Juan 1 lipca 1898 r. Zsunięci żołnierze, w tym afroamerykańska dziewiąta i dziesiąta kawaleria oraz Rough Riders dowodzeni przez podpułkownika Theodore'a Roosevelta, ruszyli przeciwko Kettle Hill, podczas gdy siły dowodzone przez generała brygady Jacoba Kent zaatakował wzgórze San Juan i zepchnął wojska hiszpańskie w głąb lądu, zadając 1700 ofiar. Podczas gdy dowódcy amerykańscy decydowali o dalszym toku działań, admirał Cervera opuścił port tylko po to, by zostać pokonanym przez Schleya. 16 lipca Hiszpanie zgodzili się na bezwarunkową kapitulację 23 500 żołnierzy otaczających miasto. Kilka dni później generał dywizji Nelson Miles popłynął z Guantánamo do Puerto Rico. Jego siły wylądowały w pobliżu Ponce i pomaszerowały do San Juan praktycznie bez sprzeciwu.
Przedstawiciele Hiszpanii i Stanów Zjednoczonych podpisali traktat pokojowy w Paryżu 10 grudnia 1898 r., który ustanowił niepodległość Kuby, przekazał Stanom Zjednoczonym Puerto Rico i Guam oraz pozwolił zwycięskiemu mocarstwu na zakup od Hiszpanii za 20 dolarów Filipin. milion. Wojna kosztowała Stany Zjednoczone 250 milionów dolarów i 3000 istnień ludzkich, z których 90% zmarło z powodu chorób zakaźnych.