Jednostka 1 - Hiszpania w Nowym Świecie do 1600 r. - Narodowe miejsce historyczne Fort Raleigh (U.S. National Park Service) (2023)

Wydaje się, że Bristol Mariners odwiedzili Kanadę w latach osiemdziesiątych XIV wieku, a Krzysztof Kolumb mógł dowiedzieć się o ich podróżach i być nimi zainspirowany. W 1492 roku William Ayers, Irlandczyk niewątpliwie zaznajomiony z działalnością Anglików, popłynął z Kolumbem statkiem Santa Maria. W 1497 i 1498 roku John Cabot, podobnie jak Kolumb, emigrant z Genui, eksplorował wschodnią Kanadę pod angielską banderą. Do 1502 roku Anglicy handlowali w Nowej Fundlandii i jej południowych częściach oraz organizowali syndykaty, w tym niektóre z udziałem Portugalczyków z Azorów, w celu eksploatacji tamtejszych łowisk. Anglia nie przegapiła całego europejskiego ponownego odkrycia zachodniej półkuli, ale przeszła na wcześniejszą emeryturę. Podczas gdy Anglia spała, Hiszpania zaczęła dominować w Nowym Świecie i na pełnym morzu.

Karaiby i kontynent

W 1493 roku, podczas swojej drugiej wyprawy, Kolumb założył Isabela, pierwszą stałą hiszpańską osadę w Nowym Świecie, na Hispanioli. Po znalezieniu w pobliżu złota w ilościach możliwych do odzyskania, Hiszpanie szybko zajęli wyspę i rozprzestrzenili się na Puerto Rico w 1508 r., Na Jamajkę w 1509 r. I na Kubę w 1511 r. Tubylcom powodziło się źle. Wielu zginęło w jednostronnych konfliktach zbrojnych z żołnierzami i osadnikami lub w przymusowej niewoli w kopalniach i na plantacjach. Inni umierali na choroby, na które nie mieli odporności. W połowie wieku rdzenni Ciboney z Hispanioli i zachodniej Kuby wymarli, a inne plemiona, w tym Arawak z Puerto Rico, były prawie wymarłe.

Od 1508 roku na kontynencie Ameryki Środkowej i Południowej zaczęły pojawiać się osady hiszpańskie. W 1519 roku, zaledwie sześć lat po tym, jak Balboa przekroczył Przesmyk Panamski i zajął cały Ocean Spokojny dla Hiszpanii, Pedro Arias de Avila, teść i kat Balboa, założył miasto Panama na wybrzeżu Pacyfiku. W tym samym roku Hernan Cortes poprowadził niewielki oddział z Kuby na wybrzeże Zatoki Meksykańskiej, założył Veracruz i przystąpił do zniszczenia imperium Azteków. Większość Meksyku upadła w ciągu dwóch lat. Kolejni konkwistadorzy poszli za przykładem Cortesa. Do 1532 roku Francisco Pizarro dokonał wczesnych etapów podboju imperium Inków w Peru. Do 1550 roku Hiszpania miała panowanie nad Indiami Zachodnimi i Ameryką Środkową oraz dużą ocalałą rdzenną ludnością.

Kopalnie Nowego Świata dostarczały Hiszpanii złota i srebra w znacznie większych ilościach niż Francja i Portugalia kiedykolwiek były w stanie wydobyć z Afryki Zachodniej. Jedna piąta całej produkcji, quinto real, trafiła do Korony Hiszpańskiej. Średnia wartość srebra wysyłanego do Hiszpanii wzrosła do miliona pesos rocznie przed podbojem Peru i do ponad 35 milionów rocznie pod koniec wieku. Kakao, koszenila, skóry, przyprawy, cukier, drewno i tytoń przyniosły dodatkowy dochód. Sewilla, przez którą przechodził cały legalny handel z koloniami, stała się wielkim centrum finansowym i prawie czterokrotnie powiększyła się w latach 1517-1594.

W obliczu takiego bogactwa Hiszpania była zaniepokojona możliwą ingerencją innych narodów. Początkowo tylko Portugalia stanowiła poważne zagrożenie dla hiszpańskiego monopolu. Pod naciskiem papieża Hiszpania i Portugalia ratyfikowały traktat z Tordesillas w 1494 r. Traktat ten, mający na celu wykluczenie Hiszpanii z Afryki i Indii oraz Portugalii z Dalekiego Wschodu, skutecznie pozbawił Hiszpanię wszelkich uzasadnionych roszczeń do większości dzisiejszej Brazylii. Wkrótce po ratyfikacji traktatu Portugalia przejęła kontrolę nad handlem z Wyspami Korzennymi i od czasu do czasu wykazywała zainteresowanie Nową Fundlandią. W 1580 roku, aby wyeliminować groźbę ekspansji portugalskiej, Hiszpania zaanektowała Portugalię. Chociaż Hiszpania obciążyła Wenezuelę niemieckim domem bankowym na krótki okres (1528-1547), udało jej się powstrzymać większość intruzów z dala od swoich posiadłości od Meksyku po Chile przez pozostałą część XVI wieku.

Ameryka północna

Dziewięć dziesiątych Ameryki Północnej leżących na północ i wschód od Meksyku to inna sprawa. Na początku XVI wieku Hiszpania podjęła kilka prób zbadania Florydy i wybrzeża Zatoki Perskiej. Około 1513 roku Juan Ponce de Leon, zdobywca Puerto Rico, przeprowadził pierwszy rekonesans w okolicy. W 1519 roku Alonso Alvarez de Pineda zbadał i sporządził mapę Zatoki Meksykańskiej. Dwa lata później Ponce de Leon zginął w katastrofalnej próbie budowy osady na Florydzie, a Hiszpania wycofała się z dalszych poważnych starań o ustanowienie tam stałej obecności na kolejne pół wieku.

Pierwsze hiszpańskie miasto na terenach dzisiejszych Stanów Zjednoczonych nie znajdowało się na Florydzie, ale gdzieś pomiędzy 30 a 34 stopniami na północ. Został zbudowany w 1526 roku przez Luisa Vasqueza de Ayllona, ​​hiszpańskiego urzędnika z Hispanioli. W 1520 roku Ayllon zarządził ekspedycję niewolników, aw 1526 wyruszył z około 500 hiszpańskimi kolonistami - w tym kobietami, dziećmi i trzema dominikanami - oraz pewną liczbą afrykańskich niewolników. Po falstartie Ayllon zbudował miasto San Miguel de Guadalupe. Jego przedsięwzięcie od początku było skazane na niepowodzenie. Władcy kolonii pokłócili się, Indianie zaatakowali, zbuntowali się niewolnicy, a Ayllon zmarł. Tylko 150 ocalałych wróciło na Hispaniolę. Później, w 1528 r., nieco mniejsza grupa pod dowództwem Narvaeza splądrowała i stoczyła potyczki wzdłuż wybrzeża Zatoki Perskiej od zatoki Yampa do Teksasu, gdzie się rozpadła. Cabeza de Vaca i trzej inni członkowie ostatecznie dotarli do Meksyku w 1536 r. Od 1539 do 1543 r. de Soto i po jego śmierci Moscoso przewodzili coraz kurczącej się grupie na okrężnej trasie przez południowo-wschodnie i południowo-środkowe Stany Zjednoczone. Od 1540 do 1542 Coronado badał południowy zachód. We wszystkich przypadkach ci hiszpańscy odkrywcy antagonizowali Indian i nie udało im się zwabić osadników na wyższe szerokości geograficzne.

Francja

Części Ameryki Północnej zaniedbane przez Hiszpanię były z tego powodu atrakcyjne dla jej starożytnego wroga – Francji. Chociaż traktat z Tordesillas nie dał Francji żadnego udziału w Nowym Świecie, francuska korona zignorowała ten układ. Franciszek I poręczył wyprawę odkrywczą Verrazzano (1524) i bardziej ambitne przedsięwzięcia Cartiera i Robervala na St. Lawrence (1534-1543). Chociaż wojna z Hiszpanią i Świętym Cesarstwem Rzymskim zahamowała ekspansję Francji w latach dwudziestych i trzydziestych XVI wieku, a śmierć Henryka II w 1559 roku doprowadziła do konfliktów społecznych i religijnych, które niemal rozdarły kraj, Francja była największym i najbardziej zaludnionym królestwem na zachodzie Europie i nadal jest groźnym przeciwnikiem. Spodziewając się francuskiego wyzwania w Ameryce Północnej, Hiszpania wysłała duży kontyngent (1559-1561), aby zabezpieczyć miejsce osadnictwa w Zatoce Perskiej i stamtąd drogą lądową do wybrzeży Georgii lub Południowej Karoliny. W 1561 roku Angel de Villafane podążył wzdłuż wybrzeża Atlantyku na północ, za Przylądek Strachu, szukając odpowiednich miejsc i wszelkich cudzoziemców, którzy nieuprawnieni z nich korzystają. Villafane odrzucił ten obszar jako bezwartościowy. Jednak w następnym roku Jean Ribault pod sztandarem Francji zbudował Charlesfort, prawdopodobnie w Port Royal Sound w Południowej Karolinie. Charlesfort przetrwało tylko kilka miesięcy, ale ta francuska inwazja i dobrze uzasadnione pogłoski o drugiej, na południu, spowodowały, że król Hiszpanii Filip II wysłał Pedro Menendeza de Aviles, aby założył osadę na Florydzie i wypędził wszystkich Francuzów w obszar.

Menendez przybył w sierpniu 1565 roku i nie marnował czasu na wyłożenie pierwszego św. Augustyna. We wrześniu i październiku dokonał masakry francuskiego garnizonu w Fort Caroline, u ujścia rzeki St. Johns. W odpowiednim czasie założył dziesięć placówek na Florydzie, w Georgii i Południowej Karolinie (1565-1567); nakazał eksplorację wybrzeży Karoliny Północnej i Wirginii (1570); i osobiście pomścił (1572) morderstwo jezuitów dokonane przez Indian. Menendez, zdecydowany zwolennik kolonizacji, był prawie osamotniony w swoim entuzjazmie dla regionu. Jego śmierć w 1574 roku spowodowała upadek hiszpańskich kolonii na tym terenie. Dzięki Filipowi II, który nadal był zainteresowany aż do swojej śmierci w 1598 r., Brak kierownika na miejscu z entuzjazmem i zdolnościami Menendeza ułatwił innemu krajowi, zignorowanemu w Tordesillas, ponowne wejście do walki o imperium w Nowym Świecie.

Anglia Redux

Ogromne bogactwo napływające do Hiszpanii z jej kolonii i wysiłki korony mające na celu zmonopolizowanie handlu kolonialnego pobudziły międzynarodowy przemyt i piractwo. Jako naród żeglarzy z kilkoma kontynentami i tylko jedną granicą do obrony, Anglia była naturalnym liderem w obu przedsięwzięciach.

Wkrótce po wstąpieniu na tron ​​angielski w 1558 roku królowa Elżbieta raz na zawsze zlikwidowała katolicyzm. Jeszcze bardziej poszerzyła zamek z katolicką Hiszpanią, odrzucając propozycje małżeństwa Filipa i przeoczając nieoficjalny handel swoich poddanych z hiszpańskimi koloniami i ataki na hiszpańską żeglugę. Pierwsza wyprawa Johna Hawkinsa na Karaiby z afrykańskimi niewolnikami (1562-1563) była tak dochodowa, że ​​sama królowa zainwestowała w drugą i trzecią. Kiedy jednak Hawkins zakotwiczył w meksykańskim porcie San Juan de Ullua podczas swojej trzeciej podróży w 1568 roku, Hiszpanie zemścili się z wielką siłą i umiejętnościami. Uciekły tylko dwa angielskie statki. Incydent zatruł stosunki anglo-hiszpańskie na resztę stulecia. W konsekwencji angielskie grabieże wzrosły. Od 1577 do 1580 roku Sir Francis Drake, który był z Hawkinsem, upokorzył Hiszpanię, opływając kulę ziemską, z której większość Hiszpania uważała za swoją, plądrując po drodze. Pomimo gwałtownych protestów Hiszpanii Elżbieta nadała mu tytuł szlachecki.

Upływ czasu niewiele zrobił, aby złagodzić angielskie oburzenie na San Juan de Ullua, ani nie zmniejszył angielskiej chciwości hiszpańskich skarbów i handlu. W 1578 roku Elżbieta I ożywiła osiemdziesięcioletnie roszczenia terytorialne Cabota i pozwoliła Humphreyowi Gilbertowi zbadać i zasiedlić każdą część Ameryki Północnej, która nie była wówczas okupowana przez chrześcijan, czyli prawie całą. Gilbert zniknął, wracając z Nowej Fundlandii w 1583 roku, ale jego przyrodni brat Walter Ralegh kontynuował działalność pod nieco innym patentem na odkrycie. Ralegh i jego współpracownicy opracowali plan budowy bazy daleko na północ od St. Augustine, z której można by atakować hiszpańską żeglugę na zachodnim Atlantyku i eksploatować zasoby mineralne regionu. W tym celu Amadas i Barlowe zbadali wybrzeże w 1584 r., A wyprawa Grenville z 1585 r. Pozostawiła 108 ludzi na wyspie Roanoke pod Ralph Lane. Ale Grenville spóźniał się z zaopatrzeniem kolonistów, a Drake, żeglując do domu po zwycięstwach nad Hiszpanami pod Cartageną i St. Augustine, usunął ich w 1586 r. Ani kolonia Lane, ani „zaginiona kolonia” z 1587 r. Nie miały zauważalnego wpływu na hiszpańską żeglugę. Jednak hiszpańska ekspansja kolonialna i pozornie niekończące się źródła bogactwa w Nowym Świecie głęboko wpłynęły na angielską politykę kolonialną. Drake splądrował Karaiby w latach 1585-1586, rozbił Bank Hiszpanii; prawie złamał Bank Wenecki, któremu Hiszpania była mocno zadłużona; i zrujnował hiszpański kredyt. Angielska interwencja wojskowa w Holandii (1584) skłoniła Filipa do zbudowania Armady; Późniejsza zniewaga Drake'a skłoniła go do jej uruchomienia. Chociaż bezczelny atak Drake'a na Kadyks w 1587 r. Cofnął hiszpańskie plany o rok, Armada w końcu wypłynęła, a kiedy to się stało, była w dużej mierze odpowiedzialna za zapobieżenie terminowej pomocy kolonii z 1587 r. Na wyspie Roanoke. Nawet po tym, jak Armada poniosła upokarzającą klęskę, a hiszpańskie próby znalezienia i zniszczenia kolonii Roanoke były gnuśne i nieudolne, groźba hiszpańskiego odwetu częściowo dyktowała położenie Jamestown. Wrogość pozostała po hiszpańskich działaniach na Chesapeake w latach siedemdziesiątych XVI wieku mogła wpłynąć na wczesne kontakty kolonistów z Wirginii z Konfederacją Powhatan.

Hiszpania nie straciła swojego ostatniego przyczółka w obu Amerykach aż do wojny hiszpańsko-amerykańskiej (1898). Język i kultura hiszpańska są nadal integralną częścią codziennego życia w dużej części Ameryki Północnej i Południowej. Ale hiszpańska gwiazda zaczęła zachodzić nad Nowym Światem przed 1600 rokiem.