120 lat po uzyskaniu przez Filipiny niepodległości od Hiszpanii wpływy latynoskie pozostają (2023)

Lauren Espejo pamięta, jak ludzie pytali ją „jaką jest Hiszpanką”, kiedy była małą dziewczynką.

Amerykanin z Filipin, który dorastał w Queens w stanie Nowy Jork, Espejo powiedział, że ze względu na jej nazwisko – które tłumaczy się z hiszpańskiego na „lustro” – i sposób, w jaki wyglądała, ludzie często pytają ją o pochodzenie etniczne.

„Moje pierwsze wspomnienie, że myślałem, że jestem Hiszpanem, miało miejsce, gdy miałem cztery lub pięć lat” – powiedział Espejo. „Kiedy poprawiam ludzi i mówię im, że jestem Filipińczykiem, niektórzy z nich mówią:„ Och, w zasadzie jesteś Hiszpanem ”. Ale zasadniczo nie jestem nikim. Jestem Filipińczykiem."

Espejo — założyciel podcastu You Had Me At YLW iYLRWNGR,strona internetowa omawiająca kwestie azjatycko-amerykańskie — powiedziała, że ​​dorastając, czuła się, jakby znajdowała się pomiędzy dwiema różnymi kulturami i często była związana z kulturą hiszpańską ze względu na podobieństwa w tradycjach i religii.

„Ponieważ wielu z nas jest katolikami, mamy wiele wspólnego, jeśli chodzi o tradycje kulturowe, z Hiszpanami, ale niekoniecznie z innymi grupami azjatyckimi” – powiedział Espejo.

Nie jest jedyną filipińsko-amerykańską osobą, która tak się czuje. w swojej książce„Latynosi z Azji: jak Filipińczycy łamią zasady rasy”socjolog dr Anthony C. Ocampo bada, w jaki sposób Amerykanie z Filipin, choć sklasyfikowani jako Azjaci przez US Census Bureau, mają wspólne cechy z kulturą latynoską ze względu na historię hiszpańskiego kolonializmu na Filipinach. Sugeruje, że koncepcja tożsamości etnicznej i rasowej jest konstruktem społecznym, co oznacza, że ​​ludzie tworzą te tożsamości.

TheHiszpański okres kolonialnyFilipin zaczęło się, gdy odkrywca Ferdynand Magellan przybył na wyspy w 1521 roku i ogłosił je kolonią Imperium Hiszpańskiego. Okres ten trwał do rewolucji filipińskiej w 1898 r. Następnie Stany Zjednoczone walczyły z Hiszpanią podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej i zajęły Filipiny, co wywołało wojnę filipińsko-amerykańską, która miała miejsce w latach 1899-1902.

W 1982 roku Filipińsko-Amerykańskie Narodowe Towarzystwo Historyczne (FANHS) ogłosiło październik Miesiącem Historii Filipińsko-Amerykańskiej, aby zachować i promować historię filipińsko-amerykańską. W 2009 roku została uznana przez Kongres USA. 2018obchodzi 120. rocznicęogłoszenia niepodległości Filipin od Hiszpanii w 1898 r. oraz 120. rocznicy wojny hiszpańsko-amerykańskiej.

„Hiszpański okres kolonialny na Filipinach trwał dłużej niż w wielu krajach Ameryki Łacińskiej, w tym w Meksyku” – powiedział Ocampo. „Nie można tak po prostu zapomnieć o trwających trzy i pół wieku wpływach hiszpańskich na Filipinach”.

Według Centrum Badawczego Pew, ponad 80 procent Filipińczyków było katolikami w 2010 roku. Ocampo zauważył, że kiedy Filipińczycy imigrowali do Stanów Zjednoczonych, wielu trafiało do kościołów i spotykało meksykańskich Amerykanów i ludzi ze społeczności latynoskiej, a nie innych Amerykanów pochodzenia azjatyckiego.

„Kiedy pojedziesz na Filipiny lub filipińskie domy w USA, możesz zobaczyć wpływ katolicyzmu w postaci świętych, krzyży i posągów” – powiedział Ocampo. „Hiszpański okres kolonialny pozostawił ślady na kulturze filipińskiej – pozostałości, które trwają do dziś. Masz takie rzeczy jak religia, nasze nazwiska i codzienne słowa w tagalskim i innych filipińskich dialektach.

Ocampo twierdził, że te nakładanie się kultur służyło ludziom jako budulec do tworzenia relacji społecznych. Dodał, że bliskie więzi między Amerykanami z Filipin a Amerykanami z Ameryki Łacińskiej sięgają nawet lat 60.Cesara Chaveza i Larry'ego Itliongapracowali razem, tworząc związek zawodowy United Farm Workers. Ocampo zauważył, że Liga Zjednoczonych Obywateli Ameryki Łacińskiej, krajowa organizacja walcząca z dyskryminacją antylatynoską, miała również oddziały filipińskie.

Ocampo powiedział, że kiedy rozmawiał z innymi Amerykanami z Filipin o ich doświadczeniach z dorastania, wielu z nich mówi o tym, jak wielu z nich często podświadomie skłaniało się ku latynoskim przestrzeniom.

„Wielu z nich mówiło o tym niewypowiedzianym komforcie, jaki czuli w towarzystwie Latynosów, ale godne uwagi było to, że wielu z nich czułoby się komfortowo na quinceaneras znajomych i innych tradycyjnych wydarzeniach” – powiedział Ocampo. „Oczywiście jest wielu Filipińczyków, którzy również skłaniają się ku przestrzeniom azjatycko-amerykańskim, ale myślę, że nie była to niewielka liczba, która skłaniała się ku grupom latynoskim”.

Powiedział, że sąsiedztwo Ocampo w północno-wschodnim Los Angeles składało się głównie z Filipińczyków i Latynosów, co ukształtowało postrzeganie jego własnej tożsamości i sprawiło, że był bardziej uważny na podobieństwa między dwiema społecznościami.

„Dorastałem w dzielnicy, w której nie było zbyt wielu mieszkańców Azji Wschodniej” – powiedział Ocampo. „Kiedy więc słyszysz słowo „Azjata”, automatycznie myślisz o Chińczykach, Japończykach i Koreańczykach, ale nie myślisz o brązowym dzieciaku o nazwisku Rodriguez, który nosi krzyżyk na szyi”.

We wspomnieniach zdobywcy nagrody Pulitzera, dziennikarza Jose Antonio Vargasa, „Droga Ameryko: notatki od obywatela bez dokumentów”, Vargas zauważył, że nigdy nie wymawiał swojego imienia z hiszpańskim akcentem ani nie pisał go z akcentem.

Vargas powiedział, że Ocampo połączył go z antropologiem lingwistycznym, który poinformował go, że powodem braku akcentu w pisowni jego imienia „Jose” są maszyny do pisania, które Amerykanie przywieźli w okresie kolonialnym.

„Po tym, jak Amerykanie wypędzili Hiszpanów z Filipin, ich maszyny do pisania nie mogły pisać samogłosek z akcentem” – napisał Vargas. „Mam na imię Jose z powodu hiszpańskiego kolonializmu. Ale Jose nie jest José z powodu amerykańskiego imperializmu”.

„Moje imię – nasze filipińskie imiona – są wynikiem hiszpańskiego kolonializmu i amerykańskiego imperializmu” – powiedział Vargas. „A to mówi ci nie tylko wiele o historii i kosztach tego, co robi imperializm i kolonializm, ale także o tym, co to znaczy odkrywać, skąd pochodzisz”.

Ocampo powiedział, że był okres w latach 70. – wczesne lata po określeniu „Amerykanin pochodzenia azjatyckiego”stało się— szczegółowo opisane w książce„Making Latynosi: jak aktywiści, biurokraci i media zbudowali nowego Amerykanina”przez University of California, Berkeley, socjolog dr G Cristina Mora, kiedy Filipińczycy prawie zostali sklasyfikowani jako Latynosi lub Latynosi.

Mora pisze w nim o tym, jak Leobardo Estrada, ówczesny urzędnik spisu ludności, powiedział podczas oficjalnego spotkania, że ​​identyfikator rasowy pochodzenia hiszpańskiego prawie stał się częścią spisu powszechnego w USA.

„W tym czasie w latach 70. toczyła się rozmowa o używaniu hiszpańskich nazwisk jako głównego sposobu kategoryzowania ludzi według rasy, co oczywiście wielu Filipińczyków wybrałoby hiszpańskie ze względu na ich imię” – powiedział Ocampo. „Byłoby fascynujące w historii, gdyby Filipińczycy zostali sklasyfikowani w inny sposób”.

Espejo, nowojorczyk, powiedziała, że ​​nauczyła się więcej o historii Filipin dzięki kursom dla swojej młodszej uczennicy w college'u niż na zwykłych lekcjach historii.

Dodała, że ​​ważne było dla niej, aby dowiedzieć się więcej o filipińskim dziedzictwie, aby lepiej zrozumieć i docenić to, kim jest.

„Ważne jest, aby dzielić się z ludźmi tym, że mamy hiszpańskie pochodzenie, ponieważ to stawia wszystko z perspektywy” – powiedział Espejo. „Nie możesz tak po prostu wymazać naszej historii”.

Śledź NBC Asian America naFacebook,Świergot,InstagramITumblr.